Tuin columns Versicolor

Compost rijden in teletubbie-pak

Het is winter in de tuin. Het seizoen van rust. Planten sluimeren ondergronds, de egel heeft zich ingegraven onder een enorme berg bladeren. Maar in de lock down-periode, die voortduurt en waardoor ik niet kan werken, ga ik natuurlijk toch naar buiten. Als rechtgeaarde tuinvrouw kriebelt het gezonde ‘tuinvirus’ elke dag en heb ik energie over. Dus: op naar de composthoop!
Elke tuin die een beetje ruimte heeft, zou eigenlijk een composthoop of -vat moeten hebben. Het is namelijk een win-win-win situatie. Een groot deel van je tuinafval, zoals fijngeknipt snoeiafval, gras en onkruid (zonder zaden) kun je hierin kwijt. Dat scheelt in de groene kliko! De hoop wordt langzaam groter naarmate het seizoen vordert. Op een gegeven moment, wij doen dat in januari, moet je de hoop gaan keren. Dat betekent omzetten met een riek. Onderste boven gooi je alles op een nieuwe hoop, het jongste materiaal komt dan onderin en het oudste materiaal bovenop. En wat zie je? Een groot deel is inmiddels al veranderd naar ‘bijna compost’. Zwarte aarde met nog wat stukjes materiaal erin. De hoop van het jaar ervoor is inmiddels geheel ingezakt en veranderd in het ‘zwarte goud voor de tuin’.

Win-win-win situatie

Wij hebben een dubbele composthoop, twee grote houten bakken met een tussenschot. De constructie is natuurlijk tactisch ‘verstopt’ achterin de tuin in een gedeelte met veel heesters en boompjes, die het geheel aan het oog onttrekken.
Gewapend met kruiwagen, twee spades en gekleed in ons knaloranje teletubbie-doorwerkpak (altijd warm!) zijn mijn vader (86!) en ik de hoop te lijf gegaan. Kruiwagen voor kruiwagen verspreiden we de prachtige humusrijke grond in een dun laagje over de vaste plantenborders. De compost verbetert het bodemleven enorm, wormen en nuttige insecten verwerken de laag verder de grond in. Planten kunnen hierdoor meststoffen weer beter opnemen. Bovendien beschermt het de grond tegen uitdroging en verbetert het onze zware zeeklei al jaar naar jaar! De planten staan ondergronds tevreden te mompelen : lekkerrrrr!

Als extra bonus blijven wij ook in Coronatijd in uitstekende conditie. Armen en benen, nek en schouders, alles wordt getraind met tuinfitness en de hartslag gaat flink omhoog. Met het zweet op de rug zitten vader en ik later even uit te puffen op een houten tuinbankje. “Ziet er mooi uit, die zwarte grond’, zegt hij tevreden. Ook de roodborst komt kijken of er wat op te scharrelen valt, en de merels beginnen direct enthousiast de compost weer om te spitten en er een puinhoop van te maken. Wij genieten ervan! Win-win-win…

(c) Marianne  28 januari 2021