Tuin columns Versicolor

Allerlei verrassende belevenissen in onze tuinen.

Lees de leukste verhalen van onze werkzaamheden en belevenissen in de Versicolor tuin.

Snoeiweekend

Na vele mistige en druilerige dagen hadden we geluk ; alle weermannen en –vrouwen waren eensgezind, ons stond een zonnig novemberweekend te wachten. De hoogste tijd om een rondje snoeiwerk in de tuin in te plannen. Manlief stond deze keer nog eerder buiten dan ik, want jaaaa… snoeien, dat is nou eenmaal stoere-hollandsche-mannen-pret.

Voordat ik zelfs mijn werkschoenen had kunnen aantrekken, maakte hij al uitdagende testgeluiden met de kettingzaag: HHHhiiieeennggggggg ! Gelukkig was mijn vader ook aanwezig, om met zijn jarenlange ervaring een teveel aan enthousiasme enigszins in goede banen te leiden. Want : geef een man een grote zaag en allerlei oerinstincten worden gewekt. Goed overleg vóóraf is dus geen overbodige luxe…

De techniek van het snoeien wordt in talloze tuinboeken beschreven, geïllustreerd met abstracte tekeningen vol schuine strepen (die ‘hier afzagen’betekenen).

Ook ik last toen ik net begon met tuinieren braaf deze complete teksten door over snoeien boven ‘naar buiten gerichte slapende ogen bij de rozen’ (pfff) en het gebruik van wond-afdekmiddelen voor grote boomtakken. In de praktijk snoeien wij inmiddels op ‘het zicht’ en op gevoel en dat gaat meestal net zo goed.

Waar tuinboeken echter niet over schrijven, is de emoties die bij het grotere zaag- en opruimwerk kunnen opwellen. Denk aan het omzagen van een boom met een verhaal, een herinnering… De boom is lelijk, oud, ziek of gewoon veel te groot geworden en moet er écht uit. Vaak hebben we dit dan nog jaren uitgesteld, vanwege emotionele bezwaren, totdat het onvermijdelijk is geworden.
Ik herinner mij al te goed de enorme Iep vlak naast ons huis, die getroffen werd door Iepziekte en verplicht geveld moest worden door mannen met zagen, touwen en een stobbenfrees. Nee, ik ben geen bomenknuffelaar, maar toen ben ik toch maar even in de auto gestapt en een heel lang rondje gaan rijden. Of de Berk die we liefdevol "Bertje” noemden maar die na vele jaren toch het veld moest ruimen, omdat hij te groot werd voor de (foute) plek waar wij hem ooit als kleine dreumes hadden geplant. Bezint eer gij begint met bomen planten… want kleine boompjes worden groot!

Dit weekend vellen wij de Paardenkastanje

Het kreng bloeit na 15 jaar geduld nog immer niet en beloont ons nog slechts met voortijdig uitvallende, bruine bladeren in de maat ‘extra large’. Dus wint de irritatie het uiteindelijk van de emotie en gaat de Boom om! Waarna we de grote stukken stam dan toch nog maar handig hergebruiken in ons vogelbosje, als decoratieve randafzetting tussen grond en boomschors… want afscheid nemen valt soms zwaar. Ook al is mijn broer inmiddels 40+ en zoekt hij nu kastanjevruchten met zijn eigen dochters.

Tevreden en blij makend snoeien is er ook ! De in een najaarsstorm losgerukte tak van de Kronkelwilg bijvoorbeeld, die nu al twee maanden op half elf in de boom hangt en de border eronder bedreigd. Heerlijk! Weg ermee !
Of het flink knotten van een paar oude Vlieren die in augustus al bijna helemaal kaal waren en nauwelijks bloeiden dit jaar… Hoera, nieuwe kansen voor volgend seizoen. Dat noemen we dan liefdevol "verjongen” hoewel we net zo driftig knippen en zagen. Hetzelfde geldt voor de Kornoeljes, die alleen maar met bloedrode jonge takken kunnen pronken als we regelmatig de oudere takken verwijderen.
Wilgen knotten valt voor mij ook altijd onder de leuke klussen. De meeste wilgen in de berm langs de sloot en in de tuin hebben we eenvoudig zelf opgekweekt door enkele dikke, rechte takken in de grond te zetten. Ze groeien als kool en verouderen even snel, met rustieke aanblik.

Aan het eind van een dag vol zagen, knippen en takken versjouwen schudden we het zaagsel uit ons verwarde kapsel en kijken tevreden rond. Voor dit jaar zit het snoeien er weer op en ondertussen hebben we de tuinvogels weer kunnen verblijden met een forse uitbreiding van de takkenwal , waarin zij veiligheid, beschutting en nestgelegenheid vinden. Als ware overwinnaars zijgen we neer op de tuinbank in het laagstaande herfstzonnetje en roepen de bijpassende stoere mannenkreet : "Biertje? "

Door Marianne