Tuin columns Versicolor

Allerlei verrassende belevenissen in onze tuinen.

Lees de leukste verhalen van onze werkzaamheden en belevenissen in de Versicolor tuin.

Tuinbezoek

Onze eerste open tuindag van het seizoen trok - zoals ieder jaar - weer veel verschillende soorten tuinliefhebbers uit de hele regio. Wanneer je zoals wij aan een doodlopend weggetje woont, met als enige regelmatige bezoekers de ‘parttime postbezorger’ en ‘de zondagskrant-man’, is het heerlijk om je tuin enkele malen per jaar open te stellen voor andere tuinliefhebbers. Alleen ook in de tuin geldt: smaken verschillen ! Dus de ene keer worden we verlegen van de complimenten en de andere keer hebben we een discussie op het scherpst van de snede . In ieder geval levert ieder open tuinweekend de nodige bijzondere gesprekken op.

Zoals dit afgeluisterde gesprekje tussen een senioren echtpaar

Waarvan de grijs bebaarde man zuchtend om zich heen keek en zei: "’t Is wel leuk hoor, maar het is allemaal zo hoog en zo wild ! Ik zie helemaal geen één stukkie zwarte grond. ’ Zijn vrouw beaamde volmondig en in het plat Westfries : "En gienienze een moestuin ! Eeuwigst zonde toch, Jaap, as je zoveul grond hewwe ? ” Ik geef het toe, wij tuinieren uitsluitend voor het ‘mooi’ en niet voor het ‘nuttig’ in onze tuin. Hoe trendy de moestuin ook weer is anno 2012, wij verkiezen het tuinieren verre boven kokkerellen. Wat er aan vruchten en bessen hangt, is voor de vogels en de insecten. De enige groenten die je tegenkomt, zijn rode snijbieten, omdat hun purperen stengels en bladeren zo mooi kleuren in de border. En prei, want dat is een Allium die leuk bloeit met lichtroze bollen!

Wat te denken van al die mensen die na een rondgang van een uur of langer door de hele tuin, als eerste opmerking toch steeds weer komen met : "Mooi hoor, maar pfff wát een boel werk !” Waarna ik ieder jaar weer met mijn mond vol tanden sta, want welke reactie verwacht men nu eigenlijk van mij? Dat ik mijn schouders laat hangen en met vermoeide stem bevestig dat het allemaal erg erg erg zwaar is ? Natuurlijk heeft iedere tuin zijn leuke en minder leuke klussen, maar tuinieren is alleen ‘werk’ voor de hoveniers. Dus twinkeloog ik telkens weer vrolijk en riposteer: ‘Maar natuurlijk niet! De tuin mijn hobby, mijn passie! Ik werk soms wel 80 uur per week in mijn eigen bedrijf, en dat is werken, maar tuinieren is dan juist mijn ontspanning en uitlaatklep. Met mijn handen in de grond, kan ik mijn hoofd weer leeg maken.” Echte tuinverslaafden begrijpen dat natuurlijk. ..

Speciaal plezier is er altijd met tuinclubs

Waarin tussen talloze enthousiaste en zeer deskundige vrouwen en mannen, er regelmarig een deelnemer tussenloopt die luidkeels elke plant voorziet van de juiste Latijnse naam. Volgens haar eigen idee dan, want blijmoedig worden Persicaria’s tot Ligularia’s omgedoopt en Veronicastrums veranderen halverwege tuin in Verbena’s. Altijd goed voor een dikke glimlach want ‘Ach, what’s in a name’? Ook ik heb al die namen een keer moeten leren, en ook ik ben weleens de Latijnse naam kwijt. De mannen in een bezoekende tuinclub stellen vaak vragen over de bouwwijze van onze watermuur of de aanleg van de folievrije vijver. De dames kunnen zich ongeremd verliezen in de geur van de rozen of spannende kleurschema’s van de borders. Tuinclubs zijn altijd een feest om te ontvangen, want er worden volop weetjes en tips uitgewisseld, en er zit altijd wel één dame bij die een zelfgebakken cake uit haar tas vist… voor de gastvrouw !

Maar van alle tuinbezoekers in ons open tuinweekend werd ons hart dit jaar gestolen door een meisje van een jaar of 8 met een vrolijke blonde paardenstaart. Zij vertelde met een zonnige lach dat dit voor haar de mooiste tuin was, " die ik ooit heb gezien”. Waarna ze zeer beslist aan haar meelopende ouders meldde, dat ze voor haar verjaardag volgende maand ‘het liefst een eigen tuintje’ wenste.
Kijk… daar doe je het voor!

Door Marianne