Tuin columns Versicolor
Allerlei verrassende belevenissen in onze tuinen.
Lees de leukste verhalen van onze werkzaamheden en belevenissen in de Versicolor tuin.
- De lente komt eraan!
- Februari: plannen en bollen
- In de Wintertuin
- Vogelpret
- Snipperdagen in de tuin
- Sneeuwklokjes in de sneeuw
- Tuinvrouw in tijden van Corona-stress
- Compost, het zwarte goud....
- Oktoberlicht
- Snoeiweekend
- Op zoek naar nieuwe inspiratie
- Winter rust roest...
- Viva Italia !
- De bruine tuin...
- Durf te dromen !
- Alice in Wonderland....
- Naar een grote tuin
- Tussen Vogelbos en Vlinderkroeg
- Zonaanbidder
- Blij met klei
- Tuinbezoek
- Discriminatie in de tuin?
- Controlfreak
- Een eigen Keukenhofje…
- Droomtuinen...
- Allemaal aan de Allium!
- Onkruidvrije paden
- Mot met de Buxusmot….
- Knipbeurt voor Knotwilgen
Blij met klei
Mijn eerste kennismaking met echte pure kleigrond vergeet ik nooit meer. Dat was toen we verhuisden van de nieuwbouw naar ons huidige paradijsje op het platteland. Op de dag van de overdracht van ons nieuw gekochte huis, bleken tot onze verbazing de vorige bewoners nog niet vertrokken omdat ook hun nieuwe woning nog niet beschikbaar was. Ruimhartig gaven we hen toestemming om twee dagen later te verhuizen, en besloten wij in plaats van aan te treden met verf en behang, dan maar eerst onze lievelingsplanten uit de vorige tuin te verhuizen. Nu was het vorige huis een huurwoning en volgens het contract zou de tuinbeplanting eigenlijk intact moeten worden achtergelaten. Maar welke tuinmoeder kan dat nu over haar hart verkrijgen? Dus werden er heel wat planten gedeeld en in kratten geladen.
Het was mei. Het was zonnig, droog, winderig en warm. En daar stond ik met een aanhangwagen vol vers uitgespitte lievelingen. De vorige eigenaren hadden het begrip ´tuin´ ingevuld als zijnde gras gras en gras en dus was er niets anders dan dat. Kniehoog. Waar te beginnen? Wij spitten de eerste graszoden weg en begonnen aan de plantgaten, maar dat viel vies tegen! De kleigrond was zo hard als beton onder onze schattige nieuwbouwtuIn-schepjes. Dus eerst op naar het tuincentrum voor wat serieuzer materiaal.
Gewapend met een nieuwe scherpe spade gingen we de grond opnieuw als een vijand te lijf. Hak! Hak ! Grote kluiten klei, waarmee een kleuterklasje een leuke middag zou hebben, vlogen in het rond. Waarna de planten voorzien van een offer aan bemeste tuinaarde-uit-de-zak aan de grond werden toevertrouwd. En de gaten letterlijk werden dichtgetrapt met de kluiten van minstens 15 cm in doorsnede. ‘Planten de grond in trappen” is bij ons nog steeds een eufemisme voor een border beplanten!
En dan nu een ode aan onze klei.
Want eenmaal aangeslagen op deze grond, groeien planten alsof ze met anabolen volgepompte bodybuilders zijn. Groot ! Groter! Grootst! Bijna elke plant wordt hier ruim hoger dan op het plantenlabel staat aangegeven. Dat levert heel wat jaloerse blikken op van tuinliefhebbers die op zandgrond zitten, dat kan ik u wel vertellen. En het komt goed uit dat ik niet het type ben voor rotsplantjes… ik houd toevallig erg van grote groepen hoge, weelderige planten. Planten die mij in het hoogseizoen omringen en boven me uitgroeien, die me elk jaar weer even het "Alice in Wonderland” gevoel geven.
Natuurlijk, als het een lange periode droog en warm weer is, zie je in onze kleigrond nog steeds hier en daar scheuren ontstaan die duidelijk ambitie koesteren om de Grand Canyon na te doen. Maar na 25 jaar tuinieren en zelf compost maken, wordt dat beetje bij beetje minder. En in droge tijden is het heerlijk, dat de kleigrond het vocht langer vasthoudt dan andere grondsoorten, waardoor we niet vaak hoeven te sproeien. Sterker nog, in onze tuin ligt een grote natuurvijver die zonder folie of andere bodem is aangelegd. Op een halve meter diepte bevindt zich een nog vettere blauwe zeeklei-laag waarmee de hele vijverbodem is afgesmeerd. Binnen een jaar was de vijver bijna helemaal lekvrij dichtgeslibd en waterplanten groeien overvloedig in de onder-water-klei!
En nee, niet álle planten gedijen op vette kleigrond, die in het voorjaar lang koud blijft en in natte periodes kleine tiidelijke tuinmoerasjes kan scheppen. Maar pfoei, kijk eens naar onze rozen en wauw, zie die Astrantias eens stralen ! Yep, wij zijn meer dan blij met klei …
Door Marianne