Tuin columns Versicolor
Allerlei verrassende belevenissen in onze tuinen.
Lees de leukste verhalen van onze werkzaamheden en belevenissen in de Versicolor tuin.
- De lente komt eraan!
- Februari: plannen en bollen
- In de Wintertuin
- Vogelpret
- Snipperdagen in de tuin
- Sneeuwklokjes in de sneeuw
- Tuinvrouw in tijden van Corona-stress
- Compost, het zwarte goud....
- Oktoberlicht
- Snoeiweekend
- Op zoek naar nieuwe inspiratie
- Winter rust roest...
- Viva Italia !
- De bruine tuin...
- Durf te dromen !
- Alice in Wonderland....
- Naar een grote tuin
- Tussen Vogelbos en Vlinderkroeg
- Zonaanbidder
- Blij met klei
- Tuinbezoek
- Discriminatie in de tuin?
- Controlfreak
- Een eigen Keukenhofje…
- Droomtuinen...
- Allemaal aan de Allium!
- Onkruidvrije paden
- Mot met de Buxusmot….
- Knipbeurt voor Knotwilgen
Winter rust roest...
Ik weet natuurlijk niet hoe het u nu vergaat, maar januari is als tuinier adept niet mijn favoriete maand van het jaar. In december gaven de feestdagen en kerstvakantie voldoende afleiding, maar naarmate januari vordert, word ik steeds onrustiger. Als warmbloedig type heb ik namelijk een oprechte afkeer van kou! Als andere Hollanders intens genieten van sneeuw en ijs, met rode wangen sneeuwpoppen bouwen of genieten van tochtjes op de schaats, zie je mij langzaam wegkwijnen. Brrrr. Het is nog geen fobie, maar toch!
Maar van alleen binnen zitten wordt een mens maar chagrijnig, dus zo gauw het even aardig winterweer is, met blauwe lucht, een zonnetje erbij en niet al te lage temperaturen, zorg ik ervoor dat ik mijn portie frisse buitenlucht en tuinfitness krijg ! Thermohemd, twee t-shirts, een trui en een fleecevest aan, petje op… ingepakt en rond als een Michelin-vrouwtje zie je mij naar buiten komen !
Gelukkig zijn er altijd tuinkarweitjes die wachten op de koude dagen.
De wilgen langs onze sloot knotten, doen we als het weer het toelaat altijd in januari. Helemaal handig als de sloot bevroren is, want dan kunnen we op het ijs staan en hoeven we geen gevallen takken uit het water te vissen met de hark na afloop! De wilgen hebben we bijna allemaal zelf ooit geplant en opgekweekt, gewoon een dikke gesnoeide tak van een oudere boom in de grond gezet, beetje water erbij… binnen enkele weken loopt zo’n wilgentak meestal al uit ! Inmiddels zijn ze jaren ouder en ieder jaar knotten wij ze zelf, waarbij we meestal enkele nieuwe takken laten zitten. Knotwilgen horen gewoon langs een Hollandse Boerensloot ! De takken die vrijkomen, gaan op de takkenwallen rond onze tuin en daar zijn de vogels weer blij mee.
Natuurlijk hebben we op het moment dat de eerste nachtvorst zich aandiende al een rondje door de tuin gelopen en hier en daar winterdek aangebracht bij vorstgevoelige planten. De Gunnera manicata bij de vijver, die de vorige zware winter heeft overleefd maar wel tot de helft is teruggevroren, bedekken we met zijn eigen bladeren. Wordt het nog kouder, dan gaat er een groot stuk bubbelfolie overheen met enkele tegels erop. En dan onze prachtige Leycesteria formosa-heesters, altijd weer zorgenkindjes in tijden van kou. Vorig jaar pakten we ze geheel in met folie en gelukkig kwamen ze weer op… wel helemaal vanuit de grond maar tegen de tijd dat het augustus was, bloeiden drie van de vier heesters weer met de bekende bloemen in de vorm van "grootmoeders oorbellen”. Op mijn rondje controleer ik regelmatig de winterbedekking want er waait weleens wat van zijn plek. Ik spreek de Hortensia’s toe: "Dit jaar niet weer invriezen hoor, ik wil graag bloemen van de zomer !” want de Boerenhortensia bloeit immers op oud hout.
De vijvers komen meestal prima door de winter.
Natuurlijk heeft Frans tijdig alle pompen leeg laten lopen en schoon en droog weg gezet. Er dobbert een ijsvrijhouder in het bassin van de watermuur. Deze piepschuim schijf heeft een gat in de midden. Als het hard vriest, vriest de schijf vast in het ijs maar door de poreuze substantie en het gat kunnen rottingsgassen altijd ontsnappen en blijft er contact met verse lucht. Daardoor blijven vissen, kikkers en andere vijverbewoners in leven. In onze grote vijver staan langs de randen nog genoeg holle stengels van afgestorven water- en oeverplanten die hetzelfde effect hebben.
Op mijn rondje door de wintertuin vul ik ook steeds de zuilen met vogelvoer weer aan. Wat kunnen die vogels eten als het koud is ! Met een grote schep vul ik de zuil dag na dag en zie de voorraad weer net zo hard zakken. Doordat we schotels onder de zuilen hebben gemonteerd, valt het zaad niet op de grond, wat ons veel ongewenst kruid in de lente bespaard, want als vogels eten, verspillen ze ook altijd heel wat ! Vanachter het raam bespied ik alle verschillende tuinvogels die de voerzuil bezoeken. Soms zit er zelfs een dikke waterhoen op de schotel mee te eten.
Na mijn rondje geniet ik binnenshuis van een kop warme thee… heerlijk! Morgen ondanks de kou maar eens alle metalen plantensteuntjes gaan verzamelen, die nu her en der zichtbaar worden in de inzakkende borders. Het is tenslotte zó weer voorjaar !
Door Marianne